خدمت به حضرت

حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ أَحْمَدَ قَالَ حَدَّثَنِی عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ مُوسَى الْعَلَوِیُّ عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ مُوسَى بْنِ هَارُونَ بْنِ عِیسَى الْمَعْبَدِیِ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مَسْلَمَةَ بْنِ قَعْنَبٍ قَالَ‏ حَدَّثَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ بِلَالٍ‏ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ لَهُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ نَبِّئْنَا بِمَهْدِیِّکُمْ هَذَا فَقَالَ إِذَا دَرَجَ الدَّارِجُونَ وَ قَلَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ ذَهَبَ الْمُجْلِبُونَ‏ فَهُنَاکَ هُنَاکَ فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ مِمَّنِ الرَّجُلُ فَقَالَ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ مِنْ ذِرْوَةِ طَوْدِ الْعَرَبِ‏ وَ بَحْرِ مَغِیضِهَا إِذَا وَرَدَتْ‏ وَ مَخْفِرِ أَهْلِهَا إِذَا أُتِیَتْ- وَ مَعْدِنِ صَفْوَتِهَا إِذَا اکْتَدَرَتْ‏ لَا یَجْبُنُ إِذَا الْمَنَایَا هَکَعَتْ وَ لَا یَخُورُ إِذَا الْمَنُونُ اکْتَنَعَتْ‏ وَ لَا یَنْکُلُ إِذَا الْکُمَاةُ اصْطَرَعَتْ‏ مُشَمِّرٌ مُغْلَوْلِبٌ ظَفِرٌ ضِرْغَامَةٌ حَصِدٌ مُخْدِشٌ ذِکْرٌ سَیْفٌ مِنْ سُیُوفِ اللَّهِ رَأْسٌ قُثَمُ نَشُؤَ رَأْسُهُ فِی بَاذِخِ السُّؤْدَدِ- وَ عَارِزٌ [غَارِزٌ] مَجْدَهُ فِی أَکْرَمِ الْمَحْتِدِفَلَا یَصْرِفَنَّکَ عَنْ بَیْعَتِهِ صَارِفٌ عَارِضٌ یَنُوصُ إِلَى الْفِتْنَةِ کُلَّ مَنَاصٍ‏ إِنْ قَالَ فَشَرُّ قَائِلٍ وَ إِنْ سَکَتَ فَذُو دَعَائِرَ ثُمَّ رَجَعَ إِلَى صِفَةِ الْمَهْدِیِّ ع فَقَالَ أَوْسَعُکُمْ کَهْفاً وَ أَکْثَرُکُمْ عِلْماً وَ أَوْصَلُکُمْ رَحِماً اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ بَعْثَهُ خُرُوجاً مِنَ الْغُمَّةِ وَ اجْمَعْ بِهِ شَمْلَ الْأُمَّةِ فَإِنْ خَارَ اللَّهُ لَکَ فَاعْزِمْ وَ لَا تَنْثَنِ عَنْهُ إِنْ وُفِّقْتَ لَهُ‏ وَ لَا تَجُوزَنَّ عَنْهُ‏ إِنْ هُدِیتَ إِلَیْهِ هَاهْ وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ شَوْقاً إِلَى رُؤْیَتِهِ.

سلیمان بن بلال گوید: امام صادق علیه السّلام از پدر خود و او از پدر خویش و او از حسین بن علىّ علیهم السّلام روایت کرده که آن حضرت فرمود: مردى نزد امیر المؤمنین علیه السّلام آمد و به او عرض کرد: اى امیر مؤمنان ما را از این مهدى خود آگاه کنید، پس آن حضرت فرمود:

«هنگامى که رفتنى‏ ها بروند و منقرض شوند و مؤمنان اندک شوند و آشوبگران از میان بروند پس همان وقت همان وقت،

آن مرد عرض کرد: اى امیر مؤمنان این مرد از کدام قوم است؟ فرمود: از بنی هاشم از بلند مقام ‏ترین طوایف عرب است و از دریائى که از هر سو آبها بر آن سرازیر است،

اما نگاهى که پناهگاه پناه‏جویان است

و معدن زلال آن است بدان گاه که همه تیره و ناصفاى شوند،

هنگامى که مرگ شبیخون زند او را ترسى در دل نباشد

و چون مرگ روى نماید سستى و ناتوانى از خود نشان ندهد،

و در میدان نبرد و زور آورى آنجا که دلیران پشتشان به خاک آید، عقب ‏نشینى نکند،

دامن همّت به کمر زده و پر جمعیّت و پیروزمند و شیر بیشه شجاعت باشد

که ریشه‏ کن ‏کننده ستمگران، پشتوانه ‏اى استوار و مردانه و شمشیرى از شمشیرهاى خدا باشد،

سالار و پرخیرى است که بزرگ‏ شده خاندان جلالت و شرف است و ریشه مجد و بزرگواریش در اصیل‏ ترین ریشه ‏ها باشد،

پس تو را هیچ موجب انصرافى- آن کسى که به سوى هر فتنه ‏اى شتابان بگریزد و آن کس که اگر سخن بگوید بدترین سخنگو است و اگر خاموش نشیند خباثت‏ها و فسادها در اندرون دارد- از بیعتش منصرف نکند.

سپس آن حضرت به توصیف مهدى علیه السّلام بازگشت و فرمود:

ساحت و درگاهش از همه شما گشاده ‏تر

و دانش او از همه شما فزون تر است

و خویشان و نزدیکان را بیش از همه شما سرکشى مى‏ کند و حفظ پیوستگى مى‏ نماید،

پروردگارا برانگیخته شدن او را مایه به درآمدن و سر رسیدن دلتنگى و اندوه قرار ده و به واسطه او پراکندگى امّت را جمع ساز،

پس اگر خداوند براى تو خیر خواست پس عزم خود استوار گردان و اگر در راه رسیدن به خدمت او توفیق یافتى از او به دیگرى باز مگرد، و هر گاه به سویش راه یافتى از او در مگذر،

(پس از این سخنها) آه برآورد- و در این حال با دست خویش به سینه خود اشاره نمود- و فرمود: چه بسیار به دیدن او مشتاقم».

الغیبه نعمانی ص 212 باب13 ح 1